.jpg)
“Daley Blind wordt dé uitblinker van Ajax volgend
seizoen.” Had het in de zomerstop tegen me gezegd en ik had je proestend
uitgelachen. Daley Blind, de verdediger die dekte als een impotente hengst en trager rende dan Koos Alberts
loopt. Die Daley? De best presterende Ajacied van het seizoen 2012/2013?! Yeah, right.
Mijn gebrek aan inzicht blootleggende, geef ik het
volmondig toe: ja, Daley Blind was de beste speler van het seizoen. Hij speelde het meest constant, altijd een
zeven of hoger. Nooit verzaken en continu volle bak langs die zijlijn. Heen en
terug, sliden en voorzetten. Alles voetballend oplossen, geen pass die zijn
bestemming niet bereikt. En tot ieders verbazing nog een goaltje meepikken ook.
Ok, even een kanttekening: ook de verrassingsfactor
speelt een rol. Je bent geneigd een onverwachte prestatie extra te belichten.
Neem bijvoorbeeld Siem de Jong of Christian Eriksen. Waren zij echt minder
belangrijk voor het team? Waarschijnlijk niet, maar je verwacht meer van ze. Het
zijn bovendien de betere voetballers. Blind zal nooit zo goed worden als
deze twee. Het ontbreekt hem simpelweg aan de buitengewone balbegaafdheid van
Eriksen, of het veelzijdige talent van De Jong.
En juist om deze reden is hij dé Ajax-topper van het seizoen. Opgegeven door Martin Jol en uitgefloten door zijn eigen publiek. Dat
laatste deed hem naar eigen zeggen pijn. Veel pijn. De club waar hij elk
jeugdelftal doorliep, talent van het jaar werd en waar zijn vader een pad der
heldendom bewandelde. Die club liet hem in de steek. Althans, de supporters. Zijn
trainer, zelf geen onverdienstelijk verdediger, behield het vertrouwen. Blind Jr.
besloot niet veel later dubbel uit te betalen.
Hij rechtte zijn rug, verbreedde zijn postuur, versnelde
zijn sprint en trainde zich chocoladebeenvrij. Een instelling die veel
voetballers ontbeert. Daarmee is hij voor mij hét toonbeeld voor de stuwende
kracht van Ajax: de jeugd. Ondanks dat het onbegrijpelijk lang duurde, werden
zijn prestaties beloond: hij kreeg een nieuw contract dat hem tot 2016 aan zíjn
club verbindt.
Daley Blind ploeterde, viel, krabbelde op en duwde zijn
middelvinger recht in mijn gezicht. Glimlachend erken ik: ongelijk smaakte
zelden zo zoet.
Dit artikel is deel van een
serie columns geschreven door een aantal Ajax bloggers, waarin we ieder onze
favoriete Ajacied van 2012-2013 belichten. Zie Ajax Netwerk (ajax.netwerk.to)
voor een overzicht.
