Bloed, zweet en tranen

Mounir zit op de bank en kijkt om zich heen. San Siro is gevuld met mensen. Mensen die hem niet zien, omdat ze niet naar hem kijken. Hij kijkt eens naar links. Naar zijn nieuwe trainer. Snapt hij soms niet dat de mensen gekomen zijn voor Mounir El Hamdaoui? Blijkbaar niet. De nieuwe trainer draait zijn hoofd richting Mounir. Maar Mounir kijkt naar beneden, naar z’n kicksen. Ze glimmen van het vet. Ze zijn nog schoon. Gadverdamme.

Mounir El Hamdaoui werd gehaald door Martin Jol. En onder diezelfde Jol maakte El Hamdaoui de ene prachtgoal na de andere. El Hamdaoui leek zelfs zijn collega-spits en vlagvoerder van het elftal te overschaduwen. Dit bleek niet helemaal de bedoeling. Suarez is de held van Ajax. Zelfs Marko Pantelic, evenzeer gekenmerkt door vedettegedrag, had dit vrij snel door.

El Hamdaoui lijkt symbool te staan voor het vertrek van Jol en de zijn opvolging door Frank de Boer. De Boer wil met een balvaste spits spelen en daarnaast twee buitenspelers. Zo hoort het bij Ajax en dat had Jol blijkbaar niet begrepen. De Boer denkt aan het Ajax-spel en passeert El Hamdaoui tegen AC Milan. Hij denkt dat dit Ajax in deze wedstrijd beter rendeert zonder de huidige nummer 9. Maar hoe moet het dan verder met El Hamdaoui?

El Hamdaoui is een trotse jongen. En zijn trots staat hem onmiskenbaar in de weg momenteel. Trots kan een mooi gevoel zijn. Trots zijn op jezelf. Trots zijn omdat je het shirt van Ajax mag dragen. Het rood witte shirt dat Cruijff, Swart, Krol, Neeskens, Van Basten, Rijkaard, Litmanen en vele andere clublegendes droegen. Trots zijn omdat zij hetzelfde logo op de borst droegen. Trots zijn omdat je zoon debuteert in het eerste van Ajax waar je zelf ooit aanvoerder van was. Trots, een emotie die hoort bij een club als Ajax. Maar domheid en trots groeien op hetzelfde hout: onafzienbare trots leidt tot overschatting.

Inmiddels is bekend dat El Hamdaoui zich fysiek en mentaal niet in staat acht te spelen. Als je deze gecommuniceerde boodschap ontleedt valt er te lezen dat de aanvaller geen zin heeft om te spelen voor dit Ajax. Hij heeft een wedstrijd vanaf de bank moeten toekijken en dat was niet de afspraak, althans, volgens Mounir. En dus staakt hij. Een soort staking die de postbodes onlangs hielden. Het verschil is echter dat meneer El Hamdaoui niet elke dag door weer en wind moet fietsen om de mensen hun post te brengen. Lange werkdagen maken en het luttele minimumsalaris verdienen om in je eerste levensonderhoud te voorzien. Dan zou hij zich het hele jaar ziek melden.

Zou Mounir wel eens een blik werpen op de mensen net achter het doel in de Arena? Kinderen in een rolstoel, glimlachend en genietend. Een Ajax sjaal om de nek. Zo dicht bij hun helden. Helden die dingen doen waar zij alleen maar van kunnen dromen. Dromen, omdat zij niet de kans zullen krijgen. Geen kans om profvoetballer te worden. Geen kans om te lopen, over een veld. Het gras ruikend, de bal aan je voeten. Voetballen in de Arena, voor Ajax. Toegezongen worden door duizenden supporters. Maar relativeren is een groot goed. Blijkbaar niet voor eenieder weggelegd.

Wat moet Mounir nou doen om weer in de gratie te raken? Allereerst zijn excuses aanbieden jegens de technische staf en de supporters en vervolgens zijn salaris, gekregen tijdens zijn werkweigering, schenken aan een goed doel. Serious Request bijvoorbeeld. Met z’n exorbitante Mercedes naar het Glazen Huis rijden om een cheque te overhandigen. De grote El Hamdaoui, in de rij staand, wachtend tussen gewone stervelingen. Het is koud, het sneeuwt. Hij voelt zich helemaal niet lekker. En dan is hij aan de beurt. Met het schaamrood op de kaken biedt hij de cheque aan. Hij vraagt aan Giel Beelen of hij alsjeblieft dat liedje van Hazes wil draaien: Bloed, zweet en tranen. Waarbij hij ons, Ajax fans, plechtig belooft juist dat te zullen gaan tonen. Hij zal laten zien dat hij een plek verdient in het eerste van Ajax.

Ach, dit is slechts een naïeve gedachte. Z’n trots is allang gekrenkt. Net als die van ons. Desondanks zal ik zal hem een kerstkaart sturen. Een kerstkaart met een wijsheid van een ware vedette:

“I can accept failure, but I can't accept not trying." - Michael Jordan