Drie dochters, drie sterren

Op 7 december 2010, net voor Ajax met zijn nieuwe trainer vertrekt richting Milaan, belt Anja de Boer kort met haar broer: “Succes hè Frank, met je eerste wedstrijd. Ben je er klaar voor?” Een korte stilte wordt onderbroken met: “Ik denk het wel. Ik ga ze weer laten foebele. Ik weet namelijk hoe je dat moet doen, goed foebele. Bovendien, die rode stropdas staat me best goed.” De zus van Frank de Boer, die werkt in een winkel waar ze sporttrofeeën verkopen, lacht en zegt: “Ok, zet hem op jongen. Ik ga alvast wat extra bekers inkopen, die zal Ajax nodig hebben met jou aan het roer”. “Nou, dat moeten we nog zien”, antwoordt Frank gereserveerd. “ Ik ga er hoe dan ook alles aan doen.”

Hij hangt op en zucht eens diep. De blik fronsend. De twijfels, ze zijn geen moment zichtbaar.

Na de bekerfinale van afgelopen zondag liet De Boer tevens geen enkele twijfel doorschemeren. Maar was dat oprecht? Ajax had het grootste gedeelte van de wedstrijd gedomineerd, zo vond hij. Bovendien gaf hij aan heel veel vertrouwen te hebben in aanstaande zondag, mede omdat Ajax hier getoond heeft te kunnen winnen van FC Twente. Als het interview langer voort had geduurd, had hij hier vast aan toegevoegd dat iedereen die Ajax liefheeft zich totaal geen zorgen hoeft te maken en dat de burgemeester maar eens moest gaan beslissen waar het feestje plaats gaat vinden.

In deze roerige periode als club straalt de Boer rust en stabiliteit uit. Langs de lijn lijkt hij onverstoord, immer analyserend en waar nodig kordaat bijsturend. Een steunpilaar voor de jonge, onevenwichtige spelersgroep van Ajax. Zo ook tijdens de bekerfinale, waar Nicolai Boilesen een nerveuze indruk maakte en De Boer hem even bij zich riep. De voormalig recordinternational, die zelf ooit begon als linksback, sprak de jonge Deen toe en gaf hem de nodige aanwijzingen. Hij ontneemt de spelers twijfels door zijn vertrouwen in hen uit te spreken.

Altijd vertrouwen uitstralen, ook als je twijfelt. Zo lijkt het devies van De Boer te luiden. Iedere man kent twijfels. Zo ook De Boer; juíst De Boer. Zo heeft hij aan het begin van zijn trainerscarrière meerdere malen aangegeven zijn twijfels te hebben. Hij wist niet zeker of hij wel de kwaliteiten huisvest die een succesvol trainer benodigt. Hij zal nu zelf moeten constateren dat een deel van deze twijfel ongegrond bleek. Hoe aanwezig zal daarentegen de weifeling en onzekerheid zijn met betrekking tot aanstaande zondag? De ‘finale’ tegen FC Twente. Ook De Boer weet dat dit Ajax qua ervaring, positiespel, constantheid en misschien zelfs individuele kwaliteit onderdoet voor de opponent. Daarbij, hoe moet hij die rode Luftwaffe, met aanvoer van de beste linkspoot der Nederlandse velden, een halt toe roepen?

De Boer weet dat dit Ajax boven zichzelf uit zal moeten stijgen om Twente te verslaan. En dat tracht hij niet te realiseren door zijn team in de underdogpositie te dwingen, niet door de tegenstander zwart te maken of een verbale strijd in de media te ontketenen. Nee. Hij doet dit door standvastig vol vertrouwen te spreken, over zijn spelers en de wedstrijd die komen gaat. Noem het bluf, noem het branie. Noem het arrogantie, noem het overmoed. Maar twijfel is de zwakkere tweelingbroer van vertrouwen. En Frank was altijd al de beste van de twee.

Frank de Boer, zoon van een stukadoor en vader van drie dochters, moet Ajax zondag de sportieve verlossing brengen. Ja, drie dochters. “Want”, zo zei Frank ooit, “goede voetballers krijgen dochters. En héle goede voetballers zelfs drie.” Zou dat ook op gaan met goed voetballende trainers en kampioenssterren? Ik zal u bekennen, ik ken twijfels, maar mijn vertrouwen is groter.

Het is 8 mei 2011 en Frank neemt zijn telefoon op. “He Frank. Jammer zeg, van die beker. Jullie waren er zo dichtbij, hè?” Het is Anja. “Ach zus, Twente was sterker”, antwoordt hij. “Ze waren gewoon een klasse beter. Dat kan gebeuren.” Het is even stil aan de andere kant. “Huh? Maar.. en zondag dan? Je zei net nog op tv dat je Ajax een goede kans geeft zondag.”

“Klopt”, klinkt het stellig, ”maar zondag spelen zij met een man minder. Snap je? Oh, en Anja, nu ik je toch spreek, verkopen jullie ook van die kartonnen kampioensschalen? Ik heb er nogal wat nodig.”